Iris was bezig met de schone was. Voordat ik het wist pakte ik een sok uit de mand en legde die op mijn hoofd. Gewoon, omdat het kan! Lachen toch? Hoogstaande humor van deze man.
Ik doe dat soort dingen wel vaker. Een tik die ik van mijn vader heb meegekregen. Van die kinderachtige dingen doen, waar je dan zelf heel hard om kan lachen. Laatst nog, toen deed ik een onderbroekje (een schone!) van Iris op mijn hoofd. LACHEN JONGE. Toen liep ik, met het onderbroekje op mijn hoofd, naar haar toe. Met een serieuze blik vroeg ik haar of de financiën van deze maand in orde waren.
Lachen toch? Neen, het leven word niet altijd even serieus genomen in huize Tienhooven.
Deze keer was de act, Sok op de Kop, aan de beurt.
Maar toen; De telefoon ging.
Ik weet niet meer wie het was maar ik had plots een vrij serieus gesprek aan de telefoon. Het gesprek duurde best lang en had een zware lading. Je kent het wel zo een gesprek van: “Zo ja, goh, wow, nee dat is niet best nee, nee dat moet anders. Goh. Wow.”
Met een serieus gezicht zat ik aan de telefoon. Met de sok nog op mijn hoofd.
In de tussen tijd had Iris Taiwanese thee gezet. Toen ik klaar was riep ze me om thee te drinken. Ik vertelde haar van het zwaar beladen gesprek dat ik net had afgerond. De sfeer in huis kreeg een beetje een zelfde sfeer als het gesprek aan de telefoon. Serieus en beladen.
Na samen wat gesproken te hebben zei ze: “Ga je die sok nog van je hoofd halen?”
Heb je geen last van het spoor?
Men zegt wel eens: “Alles went” en misschien is dat ook wel zo ja. Vroeger woonde ik in Utrecht, langs het spoor. Als er mensen over de vloer kwamen dan vroeg men ons altijd of we niet gek werden van de langs denderende treinen.
“Neuh, we horen ze allang niet meer. Je went eraan.”
Alles went.
En dat geld voor veel. Stropdas dragen? Went ook toch? Ok ok, het zal nooit echt lekker zitten, maar je went er wel aan. Of je eerste glas cola? Mega zoet! Maar na een tijdje raken we eraan gewend. En dan verleggen we onze grens, we willen meer. We stappen over naar Red Bull. De volgende stap is?
Het went.
De eerste keer mijn auto vol tanken. Dat kan ik me nog donders goed herinneren. Het is alweer 12 jaar geleden. Voor een volle tank betaalde ik iets van 32 euro. Ik dacht dat ik gek werd joh. Zoveel geld! Daar kon ik aardig wat DVD’s van kopen. En dat elke keer weer! Het is nog steeds veel geld, maar ik ben eraan gewend geraakt.
Veel dingen wennen dus.
Maar wat als we dit nu kunnen inzetten voor iets dat ‘goed’ voor ons is? Wennen de goede dingen ook?
Ook het goede went
Toen we gingen samen wonen hebben we ons leven iets anders ingedeeld dan ‘normaal’. We wilden geen TV in huis hebben. Ik keek vroeger best veel TV. MTV, Discovery Channel, National Geographic Channel en het NL1, 2, 3. Leuk, maar ik wist ook dat het niet echt een verruiming was van mijn leven. En op vakantie vond ik het juist heerlijk om dat allemaal niet te hebben.
Wat als ik dat thuis ook zo kan inrichten? Dat zal zeker wennen zijn… Maar he!
Alles went!
En al snel was ik eraan gewend geraakt dat we geen TV hadden. Nu al 3 jaar niet. Ik merk het voornamelijk als ik bij andere mensen op bezoek kom, als de tv aanstaat. Geen probleem hoor, helemaal goed, maar daar moet ik dan weer ‘opnieuw’ aan wennen. De TV kanalen komen erg schreeuwerig naar me over.
Wat ik me hierdoor begin te realiseren (en ook echt ervaar) is dat je jezelf opnieuw kan laten wennen aan iets. Herprogrammeren. Aan gewoontjes, gedachtes, je levens filosofie.
Wow, die shit is best krachtig!
Nog een voorbeeld; Eten. Iris komt uit Taiwan en kookt op de Taiwanese manier. Dat houd in geen pakjes van Knor, geen Mediterraanse schotels van de Nettorama, geen Aziatisch Wok kruiden van Conimex. Ze kookt bijna alles zelf, met heel weinig zout. En dat is… wennen! Heel erg wennen.
Ik kan het me nog heel goed herinneren, de eerste keer bij haar eten.
We kenden elkaar pas net twee weken, toen ze me uitnodigde om bij haar te komen eten. In haar studentenhuis in Hilversum. Het was de eerste keer samen. SPANNEND, en ze ging voor mij koken. Spaghetti met broccoli kreeg ik. Ik was allang blij, want de verhalen dat ze in Taiwan hond en kikkers eten heb ik ook wel eens voorbij zien komen. Waarschijnlijk op Discovery Chanel. Bij Bizar Foods (Percy’s Gratis Reistip: In Taiwan eten ze geen hond en kikker). Deze Hollandse jongen met Indisch bloed was gerust gesteld. Broccoli, niet mijn favoriet, maar liever dat dan hond of kikker.
Maar holy shit! Wat was het eten zoutloos. Dat was ik echt niet gewend. En hoe ga je dat tegen haar zeggen? Hoe zeg je tegen je date, die speciaal voor jou gekookt heeft, dat het eten niet binnen te houden is?
“Vind je het niet lekker.” Vroeg ze me na anderhalf uur?
“Jawel hoor, maar het is zo gezellig om met je te praten, ik vergeet helemaal te eten joh hehe.. Hehe.. He…” nerveus lachen, iets dat nooit zal wennen.
Uiteindelijk heb ik het opgegeten en was de eerste stap naar een nieuwe manier van eten gemaakt. Sindsdien ben ik niet anders gewend en eet ik veel minder zout en zoet. Het eten is nu heerlijk, en alles wat ik nu naar binnen prop heeft een veel sterkere smaak. Het schijnt namelijk zo te zijn dat als je veel minder zoutig eet, dat dan je smaak pupillen een soort van gereset worden. Daardoor ga je in het algemeen veel meer proeven. En dat is echt heel super nice!
Zo kan ik oprecht genieten van aardbeien, kersen, kiwi, milde thee en dat soort fratsen. Nadeel is wel dat ik bijna direct hoofdpijn krijg van een blikje cola. En van het eten van de Macdonalds krijg ik instant maag pijn en krijg ik heel veel dorst. Ik doe het nog steeds, maar met mate. Dat was eerst wel anders.
Of dit een nadeel is of een voordeel, dat mag jij zeggen ;).
Anyway, dit artikel gaat niet over wat de juiste voeding is. Daar kom ik later nog wel een keer op terug. Wat ik je wil laten zien is dat je aan alles kan wennen, ook al denk je soms van niet. We wennen aan de ‘slechte’ dingen, maar we kunnen deze kracht ook inzetten om aan het ‘goede’ te wennen.
Mooi toch?
Niet alles went
Ok, niet alles went. Daar moet ik ook eerlijk in zijn. Zo moet ik aan mijn beide oma’s denken. Die hebben nooit kunnen wennen aan het feit dat hun man is overleden.
Oma Tienhooven is in december overleden, en tot aan haar dood zei ze dat ze niet kon wennen aan het alleen zijn. Ze miste haar man. Opa Tienhooven. Ook kon ze niet wennen aan de nacht. Dat deed haar denken aan de vele bombardementen van de Duitsers. En dat geld ook voor mijn andere oma. Mijn oma uit Indonesië. Oma Pelsmaeker. Haar man is een tijdje terug overleden en ze heeft het er nog steeds moeilijk mee. Ze vind het altijd verschrikkelijk als we weer naar huis gaan.
“Ga je nu al weg?” zegt ze dan.
“Oma, we zijn er al de hele dag hoor!”
“Nou, dat valt wel mee toch?”
Het feit dat ze uit de warme Indonesische jungle komt en toen samen met haar man gingen wonen in een koude flat in Nederland… nee daar heeft ze nog steeds de grootste moeite mee.
Sommige dingen, die zullen niet zo gauw wennen.
Maar een kiwi met schil eten, buiten een rondje wandelen, drie jaar lang dezelfde kleding dragen of geen Facebook op je telefoon hebben… Daar valt best aan te wennen.
En een sok op je kop?
Ja. Ook dat went.
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal