Leg de lat extra hoog! Dat is DE manier om je doel te bereiken. Maar is dat echt zo? Voor mij niet. Om dingen gedaan te krijgen moet ik juist de lat extra laag leggen.
Ik wil je graag vertellen waarom het voor mij niet werkt als ik de lat extra hoog leg. Maar eerst een kort zen verhaaltje (Ja ja, ik ben gek op de zen verhaaltjes. Ze zijn vaak heel oud maar zeer toepasselijk op het nu).
10 jaar!?
Er was eens een jonge zen monnik met flinke ambities. Hij was zeer strikt met zijn training en was klaar voor de volgende stap. Hij was op zoek naar verlichting. Niet verlichting voor in de kerstboom maar verlichting als in een staat van zijn. Verlichting is lastig uit te leggen maar als ik een voorbeeld mag geven van iemand die verlicht is dan denk ik dat dat de boeddha is. Jesus zal ook best onder die kwalificatie kunnen vallen. Dat soort mensen. Mensen met wijze woorden.
Net zoals Yoda uit Star Wars en Master Splinter uit The Teenage Mutant Ninja Turtles.
Anyway…
De jonge monnik wou ook verlichting bereiken en het liefst zo snel mogelijk. Daarom ging hij naar het zen klooster om daar in training te gaan.
Eenmaal aangekomen vroeg hij aan de oude zen leraar:
“Leraar. Als ik hier kom mediteren… hoelang duurt het dan voordat ik verlicht ben?
“10 jaar.” Zei de leraar.
“10 jaar? Dat is wel erg lang zeg. Damn… Echt 10 jaar ja?
“10 jaar.”
“En wat als ik nu meerdere keren per dag mediteer? Wat als ik nu beter mijn best doe en vroeger opsta? Wat als ik de lat flink hoog leg? “Hoelang duurt het dan?”
“20 jaar.”
1 januari
De eerste dag van het jaar is wanneer veel mensen de lat extra hoog leggen voor zichzelf. We spatten bijna uit elkaar van de ambities en we vertellen graag aan elkaar wat we dit jaar weer eens voor goeds gaan ondernemen. Goede voornemens noemen we ze. We roken onze laatste pakje sigaretten, we proppen ons nog één keer vol met een vette hap en we zuipen nog één keer een paar flessen wijn leeg.
Snel! Nu het nog kan! Morgen is het afgelopen. Dan starten de goede voornemens.
Op 1 januari gaat half Nederland als een verslaafde junkie Cold Turkey. Cold Turkey is wanneer je in één keer stopt met een verslaving. Het roer gaat dan drastisch om.
Onze goede voornemens zijn van start gegaan en de lat ligt hoog. Gruwelijk hoog.
1 januari gaat goed, 2 januari gaat ook goed, maar 3 januari… We komen erachter dat de lat veel te hoog ligt en voor we het weten vallen we weer terug in ons oude patroon. Shit, we hebben het weer niet gehaald. We balen en we schamen ons dood wanneer er word gevraagd hoe het staat met de goede voornemens in het nieuwe jaar.
We leggen de lat vaak zo hoog dat ons doel totaal onhaalbaar word. Maar toch weten we elke keer weer onszelf te overtuigen dat het DEZE keer wel gaat lukken. Ik ben er zelf ook heel goed in! Zo goed dat ik het denk ik op mijn CV ga zetten:
“Percy is een kei in zichzelf overtuigen in de dingen die totaal niet haalbaar zijn”.
Elke dag wandelen
Ik speel vaak met de gedachte dat ik wat meer moet bewegen. Ik schrijf veel, mail veel, computer veel. Het kan zo gebeuren dat ik een paar dagen lang naar mijn computer scherm zit te staren. Ik vind het heerlijk, maar het is niet goed voor mijn lichaam. Dus neem ik me voor om zo af en toe wat te bewegen. Wandelen schijnt één van de beste sporten te zijn (serieus!) om te doen. Je belast je lichaam niet en toch beweeg je. Win-win.
Wandelen, dat is wat ik ga doen. Net als alle opa’s uit de buurt.
Dus daar ga ik; Jas aan, schoenen aan. Wandelen.
Maar hoe ver wandel je dan? Omdat ik het nooit doe zou een kilometer al genoeg zijn geweest om mee te beginnen. Maar nee, ik denk dat ik, Percy de Frisse Fruitige Wandelaar, best wel een ommetje kan maken van 10 kilometer.
Ik leg de lat verdomde hoog.
Eenmaal thuis aangekomen heeft de wandeling een totaal averechts effect. In plaats van meer energie te hebben ben ik BEKAF en moet ik serieus bijkomen. Mijn rug doet pijn en mijn benen staan in de fik. Ik moet echt rusten nu.
En wat gebeurd er in mijn hoofd terwijl ik uitrust? Ik denk: Dat wandelen doe ik niet nog eens! Op dat moment kom ik niet tot het geniale inzicht dat ik de lat veel te hoog heb gelegd voor mezelf.
Een nieuw dieet
Een nieuwe manier van eten, een nieuw dieet, is voor veel mensen heftig om te doen. De lat ligt zeer hoog. Zo hoog dat veel mensen een specifiek dieet niet volhouden. We belasten het lichaam in één keer veel te zwaar door in een zeer korte periode ons eet patroon te veranderen. Onze grijze massa wil het wel, maar het lichaam werkt al snel tegen. Het lichaam snakt naar vet, zout en suikers. Dat wat hij normaal gewend is. Dit gaat zo niet langer. En we besluiten al snel dat het dieet niet voor ons weggelegd is. We voelen ons verslagen.
Maar plots is er hoop! Hoop in de vorm van onze beste vriendin. Want wat blijkt? Onze beste vriendin heeft een nieuw dieet gevonden wat WEL werkt. Echt. Serieus. Geen grappen! Getest in een laboratorium in Texas. En het is nog gemakkelijk ook zegt ze: Je mag alleen X en X en X en X en X niet eten. Geen probleem denken we. Makkie.
En daar gaan we weer. De lat word opnieuw flink hoog gelegd, maar deze keer gaat het lukken. Deze keer is ECHT anders.
Een andere aanpak
Zoals je ziet heeft het vaak geen zin om de lat zo extreem hoog te leggen. In het begin heb je veel goede moed maar al snel maakt de goede moed plaats voor zeer veel teleurstellingen. De lat hoog leggen is niet handig om je doel te bereiken. De zen leraar uit het verhaaltje gaf aan dat als je heel hard je best doet dat het juist langer gaat duren. Dat klinkt zeer tegenstrijdig maar toch denk ik dat het stiekem wel zo werkt. Althans, voor mij.
Wat ik als advies uit dit verhaaltje haal is dat zodra je de lat heel hoog legt dat je ook veel meer kans hebt dat het je niet gaat lukken. Er is een veel grotere kans dat je stopt omdat het gewoon weg niet te doen is. Hierdoor moet je opnieuw goede moed verzamelen (heel veel goede moed) om het nogmaals te proberen. Energie die we beter hadden kunnen inzetten in een paar kleine stapjes voorruit.
15 minuten wandelen
In de ochtend maak ik tegenwoordig een wandelingetje. Maximaal 15 minuten. Dat stelt geen moer voor zou je kunnen zeggen. En dat klopt ook. Feit is wel dat ik het doe en alleen dat al geeft me een goed gevoel. Doordat de lat zo laag ligt voel ik dat ik het kan. Het geeft me de juiste energie om de taak aan te kunnen.
Ik hoef geen berg te verzetten.
En man man man, wat geeft het een heerlijk gevoel als je voor jezelf de lat niet te hoog legt. De wereld om ons heen is al streng genoeg. Laten we dan vooral niet te streng voor onszelf zijn. Daar komt alleen maar teleurstelling van. Iedere keer weer. Beter is het om kleine stapjes te zetten. Dan ga je ook vooruit.
En weet je wat de grap is. Zodra je de lat lekker laag houd zal je zien dat je de lat vanzelf telkens iets verhoogd. Automatisch. Zo word 15 minuten wandelen opeens 18 minuten en 18 minuten word een half uur. Voor je het weet doe ik mee aan de Vierdaagse! HA!
Vrienden, wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf. Leg de lat niet te hoog. Het werkt gewoon niet. Het put je uit. Natuurlijk moeten we grote dromen hebben maar maak kleine stapjes er naar toe. Dat is de enige manier om gemotiveerd te blijven en een constante vooruitgang te boeken.
Kleine vooruitgang is nog steeds vooruitgang.
GO!
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal