YES! I DID IT!
Het is me gelukt om van mijn 15 jarige angst af te komen.
Vijf dagen lang heb ik in een T-Shirt rond gelopen. HIGH FIVE!
Het was echt te gek. Alle fucking machtig prachtig. Het voelt bevrijdend. Het voelt vernieuwend en… ik voel me krachtiger dan ooit!
Maar nee; het was zeker niet gemakkelijk…
De Slappe Zak Houding
Dag één. Singapore. We werden knetter vroeg wakker. Rond een uurtje of vier. Last van de enorme jetlag. Mijn weer app zei dat het buiten 26 graden was. De zon moest nog opkomen…
Ach. Dat is niet zo heel warm dacht ik direct. Dan kan ik best nog even mijn vest met lange mouwen aanhouden.
Dat deed ik dan ook.
Maar in de middag DAN zal het gaan gebeuren zei ik tegen mezelf. Dan doe ik de boel uit. Dan zullen mijn dunne armpjes voor het eerst de UV straling van de zon strelen.
Maar nu nog even niet…
De middag brak aan. En toen gebeurde het… ook niet.
Rond een uurtje of twee gingen we op pad. Met Yulia en Stijn. De vrienden die we bezochten in Singapore. We gingen lopen. De stad in.
33 graden was het inmiddels geworden. Met een gemiddelde luchtvochtigheid van 1 miljoen miljard procent.
Alsof ik al een uur onder de douche stond en Iris allemaal scheetjes had gelaten. Zo veel stoom!
Het zou een zware dag worden voor iemand die een paar uur geleden nog in winkelcentrum Cityplaza stond, hartje Nieuwegein, waar het 30 graden kouder was.
Ik had twee keuzes:
Optie 1: Het mezelf nog moeilijker maken door, op deze tropische dag, mijn vest aan te houden. Ik zou waarschijnlijk snel koppijn krijgen, uitdrogen als een rozijntje, en daardoor niet kunnen genieten van Singapore.
Optie 2: Mijn afspraak nakomen. De afspraak die ik aan jou, en mezelf, heb beloofd; me mentaal bevrijden van mijn angst.
Op dat moment baalde ik enorm dat ik vorige week dat artikel had geschreven…
VERDOMME! Zal ik het deleten?
Nee. Het is enorm veel keer gedeeld (waarvoor dank) dus de schade is al gedaan. Fucker de fuck!
Nu moest ik wel.
En daarbij; ik had al een vervolg artikel in mijn kop zitten. Het succes verhaal. Hoe het me gelukt is. Hoe ik daarmee kan pronken. Hoe ik daardoor weer lieve mailtjes zal ontvangen.
Hoe goed me dat zal doen… etc.
Dat artikel had ik mentaal al geschreven. Je zit er nu naar te staren.
Uiteindelijk ben ik voor optie twee gegaan.
De Eerste Twee Uur
Holy shit wat voelde dat naakt aan zo in mijn t-shirt van kleertjes.com (ja, ik moet altijd kinderkleding kopen haha. Vet goedkoop! Ik krijg altijd gratis stickers als ik iets bestel. Met een aap erop…)
Die 33 graden voelde wel echt direct een stuk aangenamer aan zo in een t-shirt.
Kijk; ik weeg maar 34 kilo en dat ik geen vet op mijn bakkes heb is in een klimaat als dat van Singapore een typisch gevalletje Johan Cruyff:
“Elk nadeel, heb z’n voordeel.” – Johan Cruyff
Johan had gelijk.
Maar na vijf minuten had Johan het ook direct weer mis. Ik kreeg zweethandjes. Hartkloppingen ook.
We liepen namelijk steeds meer het centrum in, daar waar mensen zijn. Daar waar ‘ze’ naar me kunnen kijken.
Daar waar men me kan uitlachen.
Of dat gebeurde? Nee.
Niemand keek! Niemand lachte.
Wat ging er mis?
Heb ik het al die jaren mezelf wijs lopen maken? Was het een illusie dat mensen massaal stil zouden gaan staan en met open mond zouden gaan staan wijzen/staren/foto’s maken?
Zo van.. “IS HET GOLLUM? IS HET E.T.? IS HET SJAAK BONENSTAAK? NEE! HET IS PERCY DE DUNNE.”
Als mensen me passeerden keek ik stiekem even naar ze om. Om te kijken of ze later, als ik voorbij was gelopen, toch nog even om zouden kijken. Maakten ze een foto?
Nee! Niets van dat.
KIJK DAN OM LUL! Dacht ik haast.
Dan heb ik tenminste een reden voor mijn jaren lange angst. Dan kan ik zeggen: “ZIE JE. IK ZEI HET TOCH. IK WORD NAGEKEKEN.”
Maar nee. Echt. Niemand keek.
Oké. In de metro proberen dan. Kijken of men daar naar me zal kijken. Als een model (die zijn ook zo dun) op de catwalk liep ik de metro in:
Niemand keek. Althans. Niet meer dan normaal. Candy Crush vind men, ook hier in Singapore, veel interessanter…
Nobody Gives a Shit! (En dat is heerlijk)
Toen dit een beetje bij me door begon te dringen dacht ik aan mijn eigen artikel, van een tijdje terug. Over mijn kleding keuze:
In dat artikel vertel ik dat ik al drie jaar lang dezelfde kleding draag (ik heb drie dezelfde setjes). Ik vertel daar dat niemand dat ooit is opgevallen!
Dit heeft te maken met het feit dat iedereen veel te druk is met zichzelf (is mijn theorie).
Waaronder ik!
Ik ben ook druk met mezelf. Denken dat de hele wereld op mij aan het letten is. Alsof het één groot complot is. Alsof ik centraal sta op deze aardkloot.
Dit werkt zeer belemmerend. Niet alleen voor mijn dunne armen. Maar voor alles.
Want zo heb ik nooit vrijspel om te doen wat ik echt wil doen. Om te leven zoals ik wil leven. De mentale gevangenis is de ergste gevangenis waarin je kan belanden.
We vragen ons constant af; wat vind men van mij? Hoe zie ik eruit? Doe ik het wel goed?
Kut! Ik begin kaal te worden… Dik/dun/scheef/dom/arm/rijk etc.
Maar wat als IEDEREN daar nu constant mee bezig is? Dan let niemand dus echt op een ander?
Dat is jammer zeg je?
Nee. Voor mij is dit SUPER bevrijdend om te weten. Om te beseffen. Het heeft mij geholpen de kleren uit te trekken. Niemand die het merkt of die erom geeft! Alleen IK maak er een probleem van.
Nu snap ik de zen filosofie iets beter. Het opheffen van de kleine ik.
Wist ik dit 15 jaar geleden maar…
Het Advies van Johan
Het is me dus gelukt. Mede door de stok achter de deur, genaamd jouw lieve, positieve, motiverende reactie. Via mijn nieuwsbrief of via social media.
Ondanks dat ik juist wilde dat niemand me zag, keek ‘heel Nederland’ mee.
Dat heeft geholpen.
Deze ervaring, deze bevrijding, deze stap naar voor mij een nieuwe toekomst betekend heel veel voor me.
In Singapore ging mijn kleding uit. Mijn angsten verdwenen. Mijn eigenwaarde steeg en ik werd meer van wat ik al was.
Ik bevocht mijn mentale angsten. Ik schoot in de goede richting en scoorde. Johan zou trots op me zijn:
“Je moet schieten, anders kun je niet scoren.” – Johan Cruyff
Mede dankzij jou ligt de bal nu in het doel.
Bedankt!
Percy
—
Laat een reactie achter op Facebook. Klik HIER
p.s. Naast schrijven ben ik ook aan het vloggen geslagen (video dagboek) Deze speciale dag heb ik dan ook op video vastgelegd. Check:
Meer vlogs zien? Klik hier voor mijn youtube kanaal (vooral deze video vind ik zelf leuk hahaha)
Of schrijf je hieronder in voor mijn persoonlijke mailing. Dan ontvang je de nieuwste artikelen, video’s en podcast die ik uit mijn mouw (OWNEE! Niet meer haha.) schud.
Dit artikel was een vervolg op het artikel Ik Ben 31 Jaar en Weeg 34 Kilo
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal