Als je dit leest zit ik in het vliegtuig. Op weg naar de andere kant van de wereld. Naar Singapore. Voor vier nachten.
Ik ga daar aan iets werken wat me al 15 jaar gruwelijk dwars zit. Iets waar ik vanaf wil komen. Iets wat ik kapot wil stampen.
Eens en voor altijd! Voordat het te laat is…
Ja. Ik ga het doen. In Singapore.
Wat ik ga doen?
Dit:
De Volgende Stap
In het artikel Me, Myself en Mijn Gare Lichaam kon je lezen dat mijn dokters een goede boterham aan mij hebben verdiend.
Ik ben 1.53cm klein groot. Met dit kleine lichaam heb ik een tijdje in coma gelegen.
Lekker chillen op de Intensive Care.
Mijn rug is van staal. Ik ben volgespoten met groeihormonen en volgegoten met gore voedingsdrankjes. Om aan te sterken. Sondevoeding met een vleugje van paracetamol. Zo smaakte het.
Ik heb een gat in mijn hand en in mijn keel. Via het gat in mijn keel word ik voorzien van de nodige lucht. Met een machine.
Zodat ik niet rood aanloop. En niet dood ga.
(Grappig weetje: Mijn eigen scheten kan in de nacht niet ruiken omdat ik lucht krijg via een machine. Mijn vriendin ruikt ze echter wel haha)
Ik weet niet beter. Ik ken mezelf niet anders dan dit rare persoon. Voor mij is dit niets nieuws. En door dat ene artikel weet jij het nu ook.
Dat is fijn. Want nu is de tijd daar om de volgende stap te zetten.
Er is namelijk één ding waar ik nog steeds gruwelijk veel moeite mee heb. En daar ga ik deze week aan werken. In Singapore.
Ik ga… tromgeroffel:
In een T-Shirt rondlopen!
Twee Redenen
Als het goed is heb je mij nog nooit in een T-Shirt rond zien lopen. Zelfs niet als het in Nederland 30 graden is.
Dit om twee redenen:
Reden één: Omdat ik zo mager ben heb ik het chronisch koud. Daarom draag ik altijd mijn blauwe North Face Fleece ding. Zelfs in de zomer.
Want als er een mug mijn richting op hoest, dan heb ik direct een longontsteking. De farmaceutische industrie heb ik al genoeg gesponsord.
Klinkt logisch toch? Dacht ik ook!
Reden twee is een stuk minder logisch. Dom zelfs. Gebaseerd op lucht. Deze tweede reden, deze emotie, is over tijd dieper in mij gezonken dan de onderzeeër uit de film Das Boot.
De afgelopen 15 jaar lang heb ik een enorme schaamte opgewekt voor mijn eigen dunne lichaam!
Ik durf het aan niemand te laten zien!
Waarom niet?
Feit: Ik ben 31 jaar oud en weeg 34 kilo. En als je mij naakt zou zien dan zou je tegen je buurman zeggen: “Potverdorie! Kijk dan! Is dat iemand uit Auswitsch of is het de broer van E.T.?
Auswitsch is niet zo mijn ding, en naar huisbellen doe ik met mijn iPhone. Niet met mijn vinger…
Ik, als man van 31 jaar, vol met ambities, wil liever overkomen als een potige kerel. Ik wil die cowboy uit de Marlboro reclame kunnen zijn.
(Een echte man…?)
Maar dat gaat hem met dit lichaam niet worden…
Puur en alleen al omdat ik sigaretten mega vind stinken.
DUS moet ik aan dit mentale ‘probleem’ werken. Ik moet dit oplossen. Ik moet mij afvragen: waar komt deze emotie vandaan?
Waarom durf ik mijn armen niet te laten zien?
Ik denk dat het de schaamte is om anders dan de rest te zijn. Want ja, ik val op met dit lichaam. Maar is dat erg?
Waarom is dit dan een probleem?
Geen idee. Ik kan er lang over piekeren (mail me als je het antwoord weet haha) maar eigenlijk maakt het geen ene flikker uit wat het antwoord is…
Wel weet ik dat het een probleem is en dat ik het moet ‘fixen.’
Ik moet de stap nemen. En dankzij jou durf ik dat nu aan!
Dit door de positieve reacties op het andere artikel waar ik in depth uitleg wat ik mankeer.
Dit heeft ervoor gezorgd dat ik het gevecht met mezelf aan durf te gaan.
Weliswaar moet ik daarvoor een takke eind vliegen. Helemaal naar Singapore! Maar he! You got to do what you got to do right?
Waarom Singapore? Omdat ik daar wel uit de kleren moet.
Het is er immers 34 graden. En omdat dit op de route ligt naar Taiwan. Daar gaan we ook heen. Om de familie van mijn vriendin te bezoeken.
Maar nu ben ik op weg naar Singapore. Kan ik daar de blokkade die ik al 15 jaar met me meedraag opheffen?
Waarom Ik Dit Doe
“Ik vind mijzelf ook te dun” zei Willem, mijn zen leraar, tijdens een persoonlijk gesprek.
En dat is waar.
Iedereen vind wel iets verkeerd aan zich zelf.
Maar gaan we dan een pruik kopen om onze kale plekken op het hoofd te verbergen? Gaan we proberen af te vallen? Niet om gezond te leven maar om op een Victoria Secrets model te lijken?
Dragen we lange mouwen omdat we ons lichaam niet willen laten zien?
WAT EEN ONZIN!
Toch doen we het.
Ik denk dat dat een probleem is. Op deze manier blokkeren we onze eigen potentie. Stoppen we onze ware ik de kast in. Niet tevreden zijn met wie je bent… levensgevaarlijk!
Weliswaar is het lichaam waar ik in woon in deze vorm zo gegroeid, het is nog steeds mijn lichaam! Daar moet ik mee akkoord gaan.
Want als ik dat niet doe, en er langer mee wacht, denk ik dat dat ooit zo zal groeien dat het een veel groter probleem word!
En daarom, daarom ga ik uit de kleren. Niet zozeer om specifiek dit probleem op te lossen, maar voor het grotere plaatje.
Nu in Singapore, later in Nederland.
Ik geloof er oprecht in dat als ik dit kan overwinnen dat er een wereld voor mij open zal gaan. We zullen zien.
Nou daar ga ik dan.
Wens me veel geluk!
Cheers,
Percy (de Marlboro man op zijn manier)
P.s. Hier alvast een voorproefje:
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
[thrive_leads id=’10741′]– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal