9 maanden en 16 dagen geleden kwam ik oog in oog te staan met de volgende melding:
Weet u zeker dat u uw Facebook account wilt stopzetten?
Ja / Nee
Een beetje zenuwachtig, maar met volle overtuiging klikte ik op ja.
Met één druk op de knop waren al mijn vrienden weg. Waren mijn dagelijkse grappige filmpjes weg. Waren alle leuke evenementen weg.
Waarom? Laat het me je uitleggen.
Mijn Facebook gedrag
Ik zal het je eerlijk zeggen. Ik ben verslaafd aan Facebook. Het geeft me een goed gevoel als ik het rode icoontje boven aan mijn scherm zie verschijnen. Wie heeft wat gezegd? Vind die persoon mijn post leuk? En wat als ik geen rood icoontje zie? Dan kijk ik over 6 minuten gewoon nog een keer.
Facebook is leuk maar werkt verslavend. Althans, voor mij. En dat vond ik steeds vervelender worden. Geluk bracht het in ieder geval niet (ik durf zelfs te beweren dat het het tegenovergesteld brengt). Dat is de eerste reden dat ik gestopt ben met Facebook.
Reden twee is veel belangrijker.
Ik ben een enorme luie donder in het onderhouden van mijn vrienden kring. Daarom is Facebook een perfect middel voor mij. Gewoon op Like klikken en dan is de daad gedaan. Maar mensen echt ontmoeten? Doe ik ook wel, maar als ik op Like kan klikken is het toch ook goed?
Niet helemaal.
Zo ziet mijn Facebook gedrag er ongeveer uit:
Een vriendin van me plaatst een reeks foto’s, van haar vakantie, op Facebook. Het zijn foto’s van die leuke reis waar ze zo naar uitkeek. Ik bekijk haar vakantie foto’s en zie dat ze heeft genoten. Dat ze een leuke tijd heeft gehad. Dat vind ik fijn om te zien. Maar tegelijkertijd denk ik ook:
“Nou, haar hoef ik niet meer te vragen naar haar vakantie. Ik heb het al gezien, ze leeft nog, ze heeft het naar haar zin gehad, houd nog steeds van haar vriend en ze heeft lekker gegeten. Top!”
Ik klik op Like.
Ik scroll verder in mijn timeline, opzoek naar de volgende vriend die ook wat leuks heeft gedaan.
“Ah wie hebben we hier? Zo he, wat een sneu bericht. Deze vriend is ernstig ziek en is in het ziekenhuis opgenomen. Wat te doen? Ik kan niet op Like klikken, dan ben ik een lul… Nou, uh, ik doe wel iets meer moeite dan. Verdomme. Of zal ik gewoon door scrollen? Alsof ik het niet gezien heb? Nee nee, ik ga een reactie plaatsen.”
Vanachter mijn computer zet ik mijn “Face of Compassion” op en schrijf ik:
“Heeee man, vervelend te horen zeg, damn, precies jij! Ik hoop dat je snel aansterkt en dat we samen weer veel lol kunnen maken. Als ik wat voor je kan betekenen, let me know!”
Zo. Mijn taak als de Digitale Boeddha is ook weer gedaan. Next.
Ik scroll verder. Ik glimlach bij het zien van een katten foto met een gek mutsje op zijn hoofd. Hihi wat leuk, een kat met een mutsje. Het is net wat ik nodig had nadat ik dat depressieve verhaal van mijn goede vriend heb gelezen. Ik scroll door, opzoek naar nog meer geks.
Ondertussen vergeet ik mijn vriendin te bellen om te vragen hoe haar vakantie nou echt was en mijn vriend in nood, die in het ziekenhuis ligt, die ben ik al weer bijna verge…
“PLING” doet mijn telefoon. Mijn instinct laat mij naar de bovenkant van het scherm kijken.
“Het rode icoontje is opgelicht! Een nieuwe notificatie.” Ik klik erop.
“YES! Drie mensen vinden mijn vakantie foto’s leuk!”
Met een overweldigend gevoel van euforie prop ik nog wat Doritos in mijn mond.
Minder vrienden, betere vrienden
Hierboven beschrijf ik een wat gedramatiseerde versie van hoe we omgaan met Facebook. Maar het komt er stiekem toch wel een beetje op neer? En dat is helemaal niet erg, want hoe onderhoud je anders zoveel vrienden? Gemiddeld hebben we 350 vrienden op Facebook en om dat te onderhouden moet je haast de gehele dag met Facebook bezig zijn. Een taak die velen van ons vrij serieus nemen.
De vraag die ik mezelf meer en meer ging stellen was of ik wel zoveel vrienden “nodig” had? Zijn een paar echte, goede vrienden, vrienden die elk moment voor je klaar staan, niet genoeg? Is less niet more?
Ja, ik denk het wel.
Kan ik dan niet beter mijn tijd investeren in de mensen die ik echt lief heb? Kan ik niet beter naar ze toe gaan, of de moeite nemen om ze op te bellen?
Ja, ik denk het wel.
Kan je anders niet gewoon Facebook gebruiken EN betere connecties leggen? En – en zeg maar?
Nee, ik denk het niet. Ik ken mezelf goed genoeg.
En daarom ben ik van Facebook afgegaan.
Maar wat als…?
Mijn stemmetje ging weer enorm te keer toen ik besloot Facebook te verlaten. Bang dat ik dingen zou missen, bang dat mensen me zouden vergeten. Bang dat ik nu al een ouderwetse zeikerd was geworden.
Maar wat gebeurde er al snel na het verlaten van Facebook? Vrienden die dachten dat een bepaald evenement leuk voor mij zou zijn namen contact met me op. Gewoon, via de mail of telefoon. Of ik hoorde het als we elkaar ontmoette. Leuke foto’s van specifieke momenten krijg ik nog steeds doorgestuurd (Ilse dank je!). Dus dat zie ik ook nog. En als iemand me iets toe stuurt weet ik dat het persoonlijk aan mij gericht is. Ik kijk dan ook graag en neem de tijd om goed terug te reageren.
Ik merk dat ik dat zelf ook ben gaan doen. Zo stuur ik nu een foto naar Koos omdat ik denk dat Koos dat misschien wel interessant vind. Dat hoeft mijn vader niet te zien. Ik stuur een juice recept naar Micha omdat ik denk dat Micha dat wel lekker vind. Ik nodig Emiel en Sjoerd uit om een bordspel te spelen. En ik stuur een katten filmpje naar Vincent, omdat Vincent een katten freak is.
Mijn vrienden groep is kleiner geworden. Ik heb er geen 350 meer, maar de vrienden die ik nog wel heb daar zijn mijn connecties veel intenser mee geworden. Ik heb veel beter contact met een kleinere groep mensen. We ontmoeten elkaar geregeld en hebben dan diepere gesprekken. En zonder Facebook in huis kan ik beter focussen op wat ik van belang vind. Schrijven. En de wereld opvrolijken met de schilderijen van mijn vriendin.
Niet slecht toch?
Moet jij Facebook gedag zeggen?
Nee. Niets moet. Ik wil je alleen laten zien dat het te doen is. Dat de wereld gewoon door draait zonder social media. Het motiveert je misschien als je hoort dat iemand anders het ook gedaan heeft en dat het goed gekomen is. Daarom wil ik je via dit artikel laten zien dat zelfs zo een computer freak als ik het overleef zonder een Facebook.
Ik kan het, dus dan kan jij het helemaal!
Vind je Facebook wel leuk en belemmert het je helemaal niet? Ga dan vooral door. Het kan namelijk ook heel nuttig zijn. Veel mensen blijven in contact met hun buitenlandse vrienden, vrienden die toch wat moeilijker te bezoeken zijn. Andere halen er weer freelance opdrachten mee binnen. Helemaal mooi.
Maar weet dat het geen vervanging is voor het echte menselijke contact. Weet dat eye to eye contact niet (nog niet) overtroffen kan worden. We hebben elkaar donders hard nodig. Anders worden we zelfs depressief!
Dat beste vrienden, dat is mijn motivatie om geen Facebook te hebben.
p.s. Vond je dit artikel leuk? Deel het op Facebook. 😉
##
De foto is gemaakt tijdens mijn vakantie in Taiwan.
Update:
Inmiddels heb ik weer een persoonlijke Facebook account. Yup.
Klik HIER om te lezen hoe, wat, waarom.
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal