Iedere dag een wandeling maken. Dat nam ik mijzelf voor. In de zomer. Toen het nog lekker weer was.
Momenteel is het, vooral in de ochtend, koud en guur. Mijn warme bed uitkomen om dan op pad te gaan… Mwha.
Toch ga ik! HA.
Ik stap de lift in. De lift; daar waar de buren samen komen.
Vier jaar lang woon ik hier op twaalf hoog, en nog steeds heb ik geen flauw idee wat de lift protocollen zijn.
Want wat doe je als iemand bij je in de lift stapt? Heb je daar eindeloos lange gesprekken mee? En hoelang houd je de deur voor iemand open als hij of zij eraan komt lopen?
Moet je de hond van de buurvrouw leuk vinden of kan je gewoon eerlijk zeggen dat je het niet kan waarderen dat die natte dweil tegen je broek aan staat te fucken?
“Aaaaah kijk nou. Hij vind je leuk!”
“Jajajajajajaja.”
Lift protocollen; ik vind ze lastig.
Anyway; ik stap de lift uit en ga de deur van mijn flat door. Ik sta buiten en mijn kale knar registreert de druppels die op mijn voorhoofd belanden. Hij geeft een signaaltje door aan mijn brein:
HET REGENT. IK HERHAAL: HET REGENT!
Twee gedachtes schieten door mij heen:
1. Zal ik vandaag de wandeling overslaan?
2. Of zal ik toch gaan?
Vastbesloten kies ik voor optie twee. Het is maar motregen…
Ik activeer mijn wandel app en zet een podcast aan.
Mijn wandeling is altijd hetzelfde. Achtentwintig minuten lang. Zelfde tijd, zelfde rondje.
Ik hou van routine. Routine geeft me structuur.
Vijftien minuten later en ik ben halverwege mijn rondje. Gelukkig is het niet harder gaan regen. Maar toch begin ik door de motregen aardig nat te worden. Ik zie eruit als die natte dweil uit de lift. Zullen we ooit vrienden worden?
Met mijn befaamde, alom geprezen en met vele diploma’s bekroonde, MAVO brein, begin ik te calculeren hoelang het duurt om terug te wandelen. Hoe nat zal ik zijn als ik thuis aankom?
Ik maak de volgende baanbrekende wiskundige formule:
15 minuten heen lopen = half nat.
15 minuten weer terug lopen = half nat.
Half nat + half nat = ZEIKNAT!
Paniek.
De uitkomst van de formule is voor mij een reden tot waakzaamheid. Ik heb namelijk geen grammetje vet. Moeder natuur hoeft maar één keer de verkeerde kant op te hoesten en deze kleine man zit direct aan de antibiotica.
Longontsteking.
Shit; dat kleine beetje motregen, het leek zo onschuldig. Het is zich echter gaan ontwikkelen tot een giga groot gevaar!
Wat te doen?
Sneller lopen zodat ik eerder thuis ben? Vang ik dan niet meer druppels op? Of zal ik net als Neo uit de Matrix de druppels proberen te ontwijken? Bullet time.
Mijn bekroonde MAVO brein maakt overuren. Ik voel het. Ik word er duizelig van.
Ik besluit om door te lopen en kom tot de conclusie dat mijn formule zeer accuraat is.
15 minuten terug lopen = inderdaad; half nat.
Ik was al half nat dus samen maakt dat: Zeiknat.
Als een verzopen kat kom ik thuis aan. Mijn vriendin ziet mij. Ze moet lachen. Ze vind mij schattig.
“Achgossie… mijn kleine natte mannetje” zegt ze.
Ik word boos en begin te stampvoeten. Dat maakt mij extra schattig zegt ze.
Moppersmurf noemt ze me.
Ik stampvoet nog wat meer. Maar geef het op. Ik heb het koud.
Twintig minuten neem ik de tijd om onder de douche de kou van mijn lijf af te slaan. Weer aan de antibiotica, ik heb er geen zin in.
Eenmaal klaar met de warme douche plof ik neer in mijn stoel. Mijn vriendin trekt een dekentje over mij heen en zet een mutsje op mijn kop.
“Ik HAAT motregen” moppert moppersmurf vanuit zijn stoel.
Het duurt even maar mijn handen beginnen weer kleur te krijgen en mijn lichaam begint zich op te warmen. Ook mijn hersenen komen bij en mijn simpele MAVO gedachtes beginnen weer tot leven te komen.
Ik zeg tegen mijn vriendin: “Die motregen verdomme! Het leek zo onschuldig, maar damn; het is levensgevaarlijk!”
De Toevallige Passant
Een tijdje geleden sprak ik iemand die door haar nieuwe partner wel eens gekleineerd werd.
Ze zei: “Hij gaf me het gevoel alsof ik het niet waard was. Alsof ik alles fout deed. Ik kon nooit iets goed doen. Dat stapelde zich op en plots werd het me echt teveel. Ik heb de relatie stop gezet.”
Het resultaat van motregen.
Hoe vaak gebeurt dat wel niet? Op school, op het werk, in het gezin. Dat iemand naar beneden word gehaald. Gepest. Gekleineerd.
En dan BAM; de persoon klapt uit elkaar. Trekt een mes. Blaast een school op. Verkracht een toevallige passant…
En wij maar dom in de camera kijken: “Ja, het was zooooo een gewone knul (of meid). Altijd zo lief. Ik had het niet verwacht.”
Het gevaar van motregen.
Dancing in the Rain
Soms laten we onszelf ook zeiknat regenen. Beetje bij beetje. Zonder het door te hebben.
Ik ben er heel goed in.
Zo word één keer ongezond eten bij mij al snel nog een keer ongezond eten.
Door het meerdere keren slecht eten begin ik futloos te worden. Kak ik slecht en slaap ik slecht. Hierdoor heb ik weinig energie en begin ik achter de feiten aan te lopen. Ik krijg stress, eet nog slechter en zit uiteindelijk bij de huisarts in de stoel.
Antibiotica geeft hij mij mee. Alsnog.
Beetje bij beetje regen ik mezelf nat. En weet je wat erg is?
Ik heb het niet eens door…
En Dan Nu het Weer
Motregen is zeer moeilijk te spotten maar het resultaat is er niet minder om.
Als ik door mijn raam naar buiten kijk dan kan ik je zo vertellen of het regent of niet. Een fikse plens bui is gemakkelijk te herkennen. Ik zie het en grijp in.
Ik doe het raam dicht, klap de stoelen op.
Maar motregen?
Die paar druppels. Dat kan toch geen kwaad?
Als we geen gehoor geven aan de motregen worden we langsaam aan natter en natter. Plots zijn we ernstig ziek, zitten we op de bank met een burnout, bezoeken we een psycholoog en doen we dingen die we eigenlijk liever niet willen doen.
We zijn zeiknat. Doorweekt.
Laat je je zeiknat regenen of grijp je in?
Ik probeer in te grijpen. Ik probeer de motregen te slim af te zijn. Ik probeer gezond te eten en niemand te kleineren. Ik probeer naar mijn lichaam te luisteren; wat heb ik nodig? Wat niet?
Ik vraag me af: wat zijn de kleine dingen, kleine actie stapjes, die ik vandaag kan ondernemen zodat ik niet plots zeiknat ben?
Men mijn MAVO brein heb ik de volgende formule, getest in een laboratorium in Texas, ontwikkelt. Hij gaat zo:
Wandelen + motregen = paraplu mee.
Oat Morn!
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal