DIT KEER GA IK HET ECHT DOEN zei je laatst tegen jezelf.
Echt afvallen. Echt een andere baan vinden. Echt voor jezelf kiezen.
Maar vandaag zei je: Ach morgen. Dan begin ik ermee.
Nu even…
Niet.
Nu ‘even niet’ word morgen. Morgen word overmorgen en overmorgen word… Juistem; daar lig je opeens. In een gat in de grond.
Gegraven door de stagiaire van uitvaartverzekering DELA.
Terwijl je familie in de aula van het kerkhof aan de veel te dure negentig plakken cake staat te knabbelen (of honderdtwintig plakken als je het DELA GOLD MEMBER pakket hebt kunnen betalen) vraag jij – omhoog starend uit het vers gegraven gat – jezelf af:
“Waar praten de mensen over nu ik er niet meer ben?”
“Praten ze over mijn boek die ik nooit geschreven heb?”
“Over mijn theater optreden die ik nooit gedaan heb?”
“Die wereldreis die ik nooit gemaakt heb?”
“Of zullen ze het hebben over dat lied voor mijn geliefde die ik nooit ingezongen heb?”
“Wat was mijn leven? Hoe zal ik herdacht worden?”
En terwijl jij in de modder na ligt te piekeren over je leven begint die stagiaire zijn werk te doen:
Hij schept zo het zand je bakkes in!!!
No shame. No fame. Just another regular day at the office.
Daar lig je dan. In je nette kloffie. Natuurlijke Pokon te zijn voor moedernatuur.
Terwijl de stagiaire even pauze neemt van zijn zware taak – en wegloopt om verderop een Pokemon te vangen – treed je geest je lichaam uit.
Terwijl je omhoog zweeft zie je de mensen in de aula de jassen aantrekken. Ze zijn op weg naar de uitgang.
Wat doen ze? Ze schrijven iets op zie je… Iets in dat ene boekje bij de ingang. Over jou!
Dit is het moment dames en heren. Het moment waar men je in één zin zal samenvatten.
Zullen ze iets moois opschrijven?
IETS SUPER MEGA EPISCH LEGENDARISCH???
Zodra iedereen weg is zweef je naar beneden en open je zenuwachtig jouw levensboekje.
Hier heb je het om gedaan. DIT IS HET MOMENT!!!
Je begint te lezen. Er staat:
Aardige begrafenis. De cake was wel erg droog.
Groetjes,
Corry en Piet
(Wim kon niet komen. Die ging naar de Bingo).
Natuurlijke Pokon
Nee. Ik wil – als ik later dood ben – niet de boeken in om de te droge cake op mijn begrafenis!
DAT WIL IK NIET!!!!
Maar hoe zorg ik ervoor dat dat niet zal gebeuren?
Door 1: Cake van kwaliteit te serveren.
Of 2: Je leven ZO episch te leven dat zelfs de droge DELA cake te vreten is…
Maar hoe maak je een droge cake smaakvol?
Door je leven zo te leven dat je een inspiratie bent voor je medemens. Op spiritueel, relationeel, fysiek, financieel en intellectueel gebied.
Een voorbeeld te zijn voor ‘hoe het leven ook kan.’
Dit zodat men het op je begrafenis niet over de cake loopt te lullen… neeeeen.. ze hebben het over JOU!
Maar waarom doen we dat dan niet? Een episch leven leven.
Waarom nemen we niet de stappen om onze angsten te overwinnen? Waarom proberen we niet wat meer geld te verdienen zodat je op reis kan met de kids of met je ouwe vadertje?
Waarom is onze hoogste en belangrijkste doelstelling van vandaag om ‘op tijd uit bed te flikkeren.’
Why?
Ik denk omdat er geen externe druk heerst om ons persoonlijke leven echt blits en olijk te maken.
Dat DELA momentje, ach, dat duurt nog wel even zeggen we tegen onszelf.
En daarom kom je er mee weg om al je mentale krachten te investeren in de problematiek van Ludo en Janine (je weet wel: Goede Tijden Slechte Tijden) ipv te werken aan je eigen lange termijn verhaal.
Genaamd: Jouw Leven.
En dat dames en heren is het gevaar van deze eeuw. Niet ISIS. Niet de crisis. Niet de McDonalds… nee.
Jij en ik.
Wij zijn het grootste gevaar voor onszelf!
NIET MIJN PROBLEEM VRIEND
“Ja maar ja maar ja maar als JIJ de problemen hebt die IK heb Percy, nouuuuu JOH. DAN ZOU JE HET HEEL MOEILIJK HEBBEN HOOR!!
Ik hoor wat je zegt. Ik voel je.
Maar lees even verder lieve mede mensch:
Iedereen heeft excuses. Daar ben jij echt niet uniek in.
Dit zijn mijn excuses: “Ja maar ik moet aan de beademingsmachine in de nacht en gedeeltelijk overdag. Ja maar ik heb een spierziekte. Ja maar ik weeg maar 31 kilo. Ja maar ik leef van een uitkering. Ja maar ik moest kloppen want de bel deed het niet…”
De DELA graaft dat gat wel. De vraag die je jezelf moet stellen is: Hoe word ik er straks in gemieterd?
Wat zal men over mij schrijven in dat boekje?
Heb je je eigen GTST script geschreven?
Of ben je nooit verder gekomen dan die van Ludo en Janine?
Jim Rohn zei: “Life will reward the serious student”
Dus mijn vraag aan jou is: Hoe serieus ben je met je eigen leven?
Durf je vanaf nu de ‘juiste keuzes’ te maken? Dit zodat zelfs de stagiaire staat te janken terwijl hij de modder op je kist dondert?
Gaan we daar voor zorgen?
Ja? Echt?
Mooi.
Dan kom ik naar je begrafenis.
Maar owee als de cake niet te pruimen is…
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
[thrive_leads id=’10741′]– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal