Het was de elfde meditatie sessie die dag en ik dacht echt dat ik dood ging. Dat zou de vijfde keer in mijn leven zijn.
Meditatie gaat over de juiste manier van ademhalen, dat weet ik zo onderhand wel; adem diep in, adem diep uit.
Ik probeer het. Ik krijg geen lucht.
Zoals een aantal van jullie weten heb ik mega slechte longen. Zo slecht dat de dokters een gat in mijn keel hebben geboord. Een beademingsmachine vult mijn tere lijfje met de nodige verse lucht.
Wij mensen kunnen best wel wat hebben. Kritiek, tegenslagen of ruzie met je partner. Zolang we maar blijven ademen!
Maar nu zat ik op een meditatie kussen. Zonder beademingsmachine. En dan word rustig ademhalen voor mij toch best een uitdaging.
Non-Stop
Ik beoefen al vier jaar zen meditatie maar deze avond liep ik paars aan. Wat ging er mis? En waarom nu?
Waarom nu kan ik wel beantwoorden: Ik was op dat moment in Limburg. Met een groep van vijftien man bivakkeerden we in het Arnold Janssen klooster waar we deel namen aan een zeer intensieve meditatie week.
Vijf dagen lang non-stop mediteren.
In Nederland noemen we zoiets een stilte retraite, in de zen traditie noemen ze dat een sesshin. Ik praat liever over een sesshin. Een stilte retraite vind ik doen klinken alsof ik daarheen ben gestuurd door een psychiater.
Verre van.
De sesshin. Onze tijdelijke meditatie ruimte in het Klooster
WAT EEN SUKKEL!
Als ik aan iemand vertel dat ik naar een sesshin ga reageert men altijd hetzelfde: “Ow wat heerlijk Perc, ik wou dat ik dat eens kon doen.”
Maar als ik dan vertel dat we om 5:30 opstaan, 14 keer per dag mediteren, waarvan iedere sessie 25 minuten lang duurt, je niet mag bewegen, we de GEHELE week niet met elkaar praten, zelfs elkaar niet aankijken, geen telefoon, geen internet, tv en krant, dan zie je men meestal denken van: “WAT EEN MONGOOL.”
Dat. Dat is een sesshin.
Het was het eind van de tweede avond en ik had het gruwelijk benauwd. Ik wilde opstaan. Mijn houding veranderen. Maar mediteren doe je maar op één manier; ‘zitten als een berg, stromen als een rivier’, zoals mijn leraar wel eens mysterieus zegt.
Wat hij daarmee bedoelt is; NIET BEWEGEN! STEVIG ZITTEN!
25 minuten kunnen dan heel lang aanvoelen. Vooral als je geen lucht krijgt.
Persoonlijk Onderhoud
Aan het eind van de dag, tijdens de langste meditatie sessie, mag je even opstaan. Het is dan tijd voor het ‘persoonlijk onderhoud.’
Je loopt dan de meditatie ruimte uit, naar een andere kamer, waar je de gelegenheid krijgt om met de leraar te praten. Een 1 op 1 gesprek.
Mijn leraar, Willem Scheepers, goeie gast, vraagt dan bijvoorbeeld hoe het met je gaat. Of je ergens mee zit. Je krijgt ongeveer 10 minuten de tijd om je sores op tafel te leggen. Je moet dus enorm To The Point komen met je ‘probleem.’
“Willem, ik krijg verdomme geen lucht tijdens het mediteren.” Willem weet van mijn longproblemen.
“Dat ik buitenadem raak als ik traploop, fiets of een berg beklim, dat snap ik. Maar als ik dood stil op het meditatie kussen zit, dan zou ik niet buiten adem moeten zijn. Toch?”
Willem vroeg me hoe ik ademhaal tijdens het mediteren.
Ik vertel hem dat ik dat doe op de voorgeschreven, Japanse manier. Met de Hara. Het Japanse woord voor buik. In Japan, waar zen oorspronkelijk vandaan komt, is de buik van groots belang. Ze denken dat daar de geest zit. In de buik. Niet in een fles. Dat denken ze in het Midden Oosten.
Door mijn spieraandoening en slechte longen is het voor mij onmogelijk om adem te halen met de buik. Ik haal daarom adem met mijn ribbenkast en met mijn nekspieren. Zo ben ik nu eenmaal in elkaar gezet.
Ik was het eerste kind. Dat is altijd even een beetje aanklooien. Zo ook voor mijn ouders.
“Waarom probeer je adem te halen met je buik als je dat niet kan?” vroeg Willem.
“Ja… dat hoort toch?”
“Dat is wel het advies ja. Maar als je dat niet kan, dan moet je je eigen manier vinden Perc.”
“Hoe bedoel je?”
“Zen, en de beoefening daarvan, gaat over het vinden van JOUW weg. Jouw manier van leven. Dat, wat bij jouw past. Ongeacht wat de ‘handleiding’ is. Als datgene wat wordt geadviseerd niet werkt, dan moet je dat aan de kant zetten. Dat weten, dat doen, dat te durven, dat ECHT te leven; dat is zen.”
Ik zei zoiets als: “…….”
“Als dat betekent dat jij niet met je buik kan ademen, dan moet je dat gewoon niet doen. Adem op jouw manier. Met je eigen ritme. Simpel.”
*Opmerking: Willem zei het iets anders. Met veel mooiere woorden waarschijnlijk. Ik weet het niet meer. Ik zal het hem eens vragen. Al denk ik dat hij het ook niet meer weet.
Willem in ‘actie’ tijdens de middag waar de zen filosofie doornomen werd.
“Heb je hier wat aan Perc?”
“Uh. Ik denk het. Ik ga het proberen…”
We maken een buiging naar elkaar. Net zoals in Japan.
Ik wil Willem een High Five geven. Net zoals in Nieuwegein.
Terug op de Mat
Daar zat ik dan weer, op het meditatie kussen. In stilte. Nog een uur te gaan. Ik mis mijn vriendin.
Ik hoor de persoon naast mij ademen. Hij begint aan zijn tweede uitadem. Ik aan mijn 34ste. Met mijn nekspieren.
Dat is goed. Dat mag. Dat heb ik net gehoord.
En inderdaad. Doordat ik mijn eigen ritme vind begint mijn ademhaling rustiger te worden. Mijn focus ligt er niet meer zo heftig op. Ik ben veel minder bezig hoe het wel en niet moet. En doordat ik mijn eigen ritme oppak voel ik me goed. De tijd vliegt voorbij. Zo snel zelfs dat ik de laatste gong hoor gaan.
De week is voorbij.
Ik heb het gehaald. Met eigen lichaam, op eigen kracht!
Wahlwiller, Limburg. Daar stond het klooster waar we ons een week bevonden.
We Zijn Allemaal Anders
Ondanks dat we allemaal op dezelfde manier verwekt zijn, zijn we toch allemaal anders. We zijn dik, dun, lelijk en mooi.
Toch word er van ons verwacht dat we ongeveer hetzelfde doen.
Er word verwacht dat we 8 uur per dag 5 dagen per week werken. Werk je minder dan ben je lui. Werk je meer dan ben je een workaholic die zijn gezin verwaarloosd. We moeten aan de kids, aan het huis en aan het biologische vreten.
Voor alles bestaat er een handleiding. Een ‘How To Life Like the Perfect Dutch Citizen.’
En gelukkig maar, want leven in totale vrijheid is donders eng!
Waar het mis gaat is als we de handleiding zo bij de strot grijpen dat het uiteindelijk in de weg gaan zitten. Dan heeft de handleiding jou bij de strot. En nog enger word het als de handleiding opeens veranderd.
Voorbeeld? Check: Sommige mensen willen dat zwarte Piet geen zwarte Piet meer is. Een vaste baan hebben was vroeger verstandig en veilig. Tegenwoordig lig je er bij de eerste scheet al uit. In het kader van bezuiniging. Geluk blijkt toch niet te koop te zijn, net zoals liefde. Hebben de marketing mannen het fout? Of hebben we te lang geluisterd naar de handleidingen van een ander?
De handleidingen veranderen; sneller dan je eigen schaduw.
En daarom is het van belang om voor jezelf te kiezen. Niet in de vorm van ‘ikke iets meer dan jij.’ Nope. Op de manier zoals het durven te bewandelen van je eigen pad. Het volgen van je intuïtie. Jouw manier van denken. Ademen op je eigen tempo.
Met de nekspier als dat nodig is.
Het Pad
Hoe je begint met het bewandelen van je eigen pad? Ik weet het niet. Ik kan niet eens normaal ademhalen joh. Wat ik zo nu en dan wel probeer is om te kijken wat mij mij maakt. Of simpeler nog; wat kan en wil ik wel. En wat niet. Of nog simpeler gezegd; Ik kies steeds meer voor mijzelf.
Bij zen zouden ze het hebben over het bewandelen van Het Pad. In Nieuwegein zouden ze het hebben over Gezond Verstand.
Zo leg ik mijn lat extra laag. Eet ik mijn kiwi met schil en vertik ik het om naar al die verjaardagen te gaan.
En dat is oké. Dat mag! Het werkt voor mij, misschien niet voor jou. Ook dat is oké. Mijn pad is niet jouw pad.
Maar we hebben wel 1 ding gemeen en dat is het volgende:
Alles begint bij de ‘juiste’ manier van ademen.
Whatever dat ook mag beteken…
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal