Ik had het niet kunnen bedenken, maar toch is het me overkomen beste dames en heren:
Ik ben overspannen geraakt op vakantie!
Zeg eerlijk.
Best knap toch?
Twee Maanden Taiwan
Iris en ik waren naar Taiwan; dit keer voor twee maanden lang.
Kijken hoe het is om daar te leven met haar familie. Om te kijken of we daar later ooit kunnen gaan wonen.
Het ging dit keer helemaal mis. Zie de foto bovenaan dit artikel.
Waarom mijn kop zo goor is?
Wat het is?
Ja, dat vroeg ik me ook af toen ik op een dag zo wakker werd…
You rest my friend oké?
“You come from Russia?” vroeg de dokter in Taiwan.
“The fuck man! Nee. I am from the Holland.”
“Where the grass is always greener then by the buurman.”
Als mensen in Taiwan moeten raden waar ik vandaan kom is het NOOIT Nederland. Meestal zeggen ze Rusland. Of Amerika. Of Mongolië (Begrijpelijk).
Als ik dan vertel dat ik uit Nederland kom is het altijd van: “Neeeeee? Echt waar? Nederlanders zijn toch veel groter?”
“Jaaaaaaaa, klopt. Maar ik ben van gescheiden ouders. Mijn moeder is Indisch en mijn vader…”
“GESCHEIDEN????!” onderbreken ze me dan met GROTE verbazing.
Het fenomeen ‘uit elkaar gaan omdat je niet gelukkig bent’ is een begrip dat in Azië nog niet echt door ontwikkeld is. De McDonalds en de Starbucks zijn er wel te vinden…
“Oké. You need go back to your country. Fast. You are totally exhausted (uitgeput). You go back. Quick. Oké friend?” zegt de dokter tegen me.
“Take this medicine. Very good! From England yes. Very expensive yes. Please pay and take.”
“Gaat it away later?” vraag ik hem.
“Yes. Maybe scar (litteken). Maybe one, two, three years later you can still see scar oké. Please take medicine. Very good. Very expensive.”
Drie jaar een litteken? DAMNIT!
Maarja…
Ik was allang blij dat hij niet met naalden en rare hete potjes en pannetjes kwam aanzetten om op mijn kop te plempen (zoals ze de dokter doet in de prachtige docu ‘Langs de Oevers van de Yangtze’).
Wat ik had? Chickenpox zei hij. Waterpokken in het Nederlands.
Later in Nederland concludeerde mijn huisarts dat het gordelroos was. Minder gevaarlijk, maar veel irritanter en hardnekkiger.
Hoe je dat kan krijgen?
“Because you are totally exhausted” zei de dokter.
Het schijnt dus, dat je door zoveel prikkelingen, oververmoeid kan raken en dat je lichaam dan zegt: “Yo! Teveel is teveel. Ik kap ermee. Hier; een bakkes vol puisten.”
Ik wist serieus niet dat mentale overbelasting zo kan doorslaan op je lichaam. Wow!
Dit was de oorzaak:
De 70% regel
Stel je deze situatie voor: Nederland. Het is maandag avond. Ik kom met het idee om uit eten te gaan. All You Can Eat. Op maandag is het niet 29 euro maar 17 piekenballen…INCLUSIEF GRATIS DRANK!
An offer I can’t refuse.
Voor een paar knaken denk ik een goede deal te pakken te hebben.
Ik trek mijn beste jogging broek uit de kast en schuif aan bij de Japanner.
Naja; Japanner. Eigenlijk zijn het Chinezen. Maargoed; wij Nederlanders zien dat toch niet. Spleetoog is spleetoog.
Ik bestel een voorafje: Patat met sushi.
Het is hetzelfde principe als bami met doperwten…
Ik eet. En eet. En eet. En terwijl ik, twee uur later – tijdens ronde vijf alweer – met mijn rechter hand alles naar binnen prop vult mijn linker hand het lijstje alvast in voor ronde zes.
WANT HET IS TOCH GRATIS!
Een half uur later probeer ik kokhalzend te genieten van ronde zes. Zalm met frikandel. Ik heb er echt geen trek meer in, ik ben stuk. Buikkramp en al.
Maar ik moet wel dooreten, anders krijg ik verdomme een boete!
Boetes krijgen. In een restaurant. Een begrip dat in Azië ook nog niet zo door ontwikkeld is.
“Yes. It is really echt in de waar! In my country, Holland, when you not eat the food, then you pay lot of the moneys.”
Ze snappen er niets van als ik dat probeer uit te leggen…
Rare Aziaten.
Anyway. Ik ben klaar met ronde zes. Trots op mezelf. Alle bordjes zijn leeg.
OWNEE! Er is nog ijs! Snel. HAP HAP HAP.
Buikpijn. Buikkramp. Heb ik er echt van genoten?
17 euro is niet veel voor een avond plezier.
Maar wat zijn de echte kosten?
Wanneer Teveel Teveel is
De dag na All You Can Eat dan poep ik even flink en zeg ik ‘holy shit dat was bunkeren’ neem een slok tarwegras en thats it.
De dag erna is altijd een soort uitbuikdag. Heerlijk!
Taiwan heb ik dit jaar ervaren als één grote All You Can Eat avond.
Maar dan zonder ‘de dag erna.’
Er waren namelijk aardig wat problemen in de familie; drugs, ziekte en schulden. Dat koste ons heel veel energie. De Aziatische manier van problemen oplossen is zeer ‘anders’ dan hier, wat nog meer energie vrat.
Daardoor was er nooit een moment van bijkomen.
De rondes bleven maar komen. Nooit een moment voor jezelf. Het is GAAN GAAN GAAN GAAN.
En na een maand zei mijn lichaam: “Perc. HIER. Een kop vol viezigheid.”
Hoe ‘nooit een moment van rust eruit ziet?’ Zo:
Eten deden we zo. In de ochtend, middag en avond. (Wel echt super lekker!)
En zo werkte ik mijn website bij. Schreef ik mijn artikelen en edit ik mijn vlogs. Geen idee of dit door de Arbodienst goed gekeurd zal worden.
Ik heb altijd al gedroomd om met drie vrouwen een bed te delen… Maar in mijn droom ziet dat er toch anders uit.
Zo brachten we onze avond door. Lekker ‘chillen’ (Ik werkte daar aan dat bureau op de achtergrond aan mijn artikelen. Naast mijn beademingsmachine…)
Als je even op de bank of op een lekkere grote stoel wilt gaan hangen in de woonkamer, dan moet ik je teleurstellen. Want die zijn er niet.
En bij de dokter sta je in de rij tot aan zijn bureau! De ‘volgende patiënt’ staat gewoon tegen je aan. Hoezo privacy?
Gelukkig had ik waterpokken in mijn gezicht en niet iets aan mijn penis ofzo.
“Yes my Russian friend. Put pants down please. So I can see penis yes. Other people no problem my friend. Pants down please. Time is money.”
Snap je?
All You Can Eat. Twee maanden lang.
Wat ik Geleerd Heb
Eigenlijk heeft dit geen ene donder met Taiwan te maken natuurlijk.
Taiwan is echt te gek!
Prachtig land. Prachtige mensen. Goed eten.
Maar met wat dan wel?
Met mijzelf.
Ik heb groots moeite om te bepalen wanneer teveel teveel is. Wanneer (en hoe) zeg je NEE! zonder over te komen als een aso?
Hoe doe je dat in Taiwan? En; hoe doe je dat in Nederland?
Hoe ontwikkel je de discipline om bij All You Can Eat bij de derde ronde al te stoppen wanneer iedereen nog door eet en het nog gratis is ook?
Hoe doe je dat?
Je zou kunnen zeggen: “Perc. Ga helemaal niet meer joh.”
Maar nee. Ik wil niet dat mijn levensverzekering niets uitkeert als ik dood ben omdat ik nooit geleefd heb…
De beoefening voor nu is om te stoppen bij ronde drie. Ook al heb ik tot zes betaald.
Naar bed te gaan voordat ik echt moe ben (niet als ik al gebroken ben).
Geen extra projecten aan te nemen omdat iemand anders denkt ‘ow dat kan Perc wel even doen.
Leren nee te zeggen voordat je ECHT niet meer kan.
Dat. Dat is de beoefening.
En die vlekken op mijn kop?
Die zullen me de aankomende drie jaar aan het volgende doen herinneren:
“Perc. Weet je nog? Toen teveel teveel was?”
p.s. De afgelopen twee weken (in Nederland) sliep ik 14 uur per dag, vrat enorm veel (voor mijn doen) en moest echt GIGA bijkomen… De zelfgemaakte soto soep van mijn ma heeft wonderen gedaan, want ik ben inmiddels weer up and running 🙂
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
[thrive_leads id=’10741′]– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal