Mijn Diepste Angst

 

Bloggen. Teksten schrijven. Niets voor mij.

Op de basis school had ik, samen met begrijpend lezen, sporten en concentratie, altijd een onvoldoende voor de Nederlandse taal. Sporten ging niet, concentreren deed ik op het verkeerde moment, en de d’s en t’s op de goede plek zetten heeft me nog nooit wakker kunnen houden. Zins opbouw? Who cares?

Zoals ik sprak, zo schreef ik. Ik vond het goed. De juf was minder blij.

De Daily Journal

Oktober 2013 was een periode die ik niet snel zou vergeten. Ik verliet de film/animatie wereld, zei gedag tegen Fube, en begon aan een nieuwe fase in mijn leven. Wat ik ging doen? Ik had geen flauw idee.

Ik wist wat ik niet wilde, maar niet wat ik wel wilde.

Alhoewel, ik wist wel een beetje wat ik wilde. Ik wilde nuttig zijn, zinvol bezig zijn. Iets doen waar een ander echt belang bij heeft. Mezelf inzetten voor het grotere geheel. Ik wilde ook meer energie hebben. Mentaal en fysiek. Ik wilde de beste versie van mezelf ontwikkelen. Percy 2.0.

Een aardig pret pakket. En waar begin je?

De site van Leo Babauta, Zenhabits.net (één van de best bezochte blogs ter wereld), volg ik al jaren. Leo heeft het vaak over hoe schrijven van belang is om je gedachte een duidelijkere vorm te geven. Hij zegt dat door elke dag iets te schrijven er dingen in je opkomen die je niet zo één twee drie had kunnen bedenken.

Bleh, schrijven, daar had ik echt geen trek in. En trouwens, dat kon ik ook niet.

Ik ben het toch gaan doen. Elke ochtend, en inmiddels bevat mijn “Daily Journal” rond de 95.000 woorden. Iets van 400 pagina’s! Het staat vol met onnozele Brain Farts en de meest amateuristische spelfouten. Niet erg, want niemand leest het.

In het begin ging het moeilijk, maar ik kreeg er steeds meer plezier in. Ik merkte dat ik veel schreef over hoe ik in elkaar stak. Wat maakte me gelukkig en wat niet? Tot mijn grote verbazing kwam ik erachter dat wat ik dacht dat me gelukkig maakte het me eigenlijk vaker ongelukkig maakte.

Huh? Interessant…

Ik begon mijn ervaringen met vrienden te delen. In het begin huiverig want ik wil niet overkomen als een rare snuiter. Maar al snel kwam ik erachter dat ook mijn vrienden, oud en jong, zich ook bezig hielden met de vraag: Hoe, en wanneer, ben je gelukkig? Zweverige vragen die ik eerst liever vermeed.

Van vrienden kreeg ik veel tips. Dit in de vorm van boeken, films, blogs en documentaires. Ook ontmoette ik nieuwe vrienden. Online en in het echt. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open.

Deed het schrijven wonderen? Had Leo gelijk?

Ik raakte geïnspireerd door de tips die ik kreeg van veel mensen. Ik deed veel ervaring op, schreef door, en deelde mijn ervaringen weer met anderen. Het deed me goed!

Wat als ik een platform heb, een website, waar ik dat met nog meer mensen kan delen? Wat als alleen al 1% van mijn lezers hier inspiratie uithaalt? Is dat mezelf inzetten voor het grotere geheel? Hierover schrijven? Wat een goed idee!

Mijn stemmetje dacht er anders over…

“Ja maar wacht even, schrijven, dat kan jij niet meneertje. Jij kan tekenen. Naja, eigenlijk ook niet, maar in ieder geval beter dan schrijven. En zolang je dat niet kan zal de boodschap ook nooit aankomen. Stop er maar mee. Get a real job!”.

Maar is de boodschap niet belangrijker dan de schrijfkunst?

Geen weg meer terug

Twee maanden geleden ging mijn site online. De eerste 5 artikelen, gecorrigeerde versies uit mijn Daily Journal, staan online. Ik kan me niet verschuilen achter een “bedrijf”. Ik kan niemand anders de schuld geven als het mis gaat. Mijn ideeën zijn mijn ideeën. Mijn spelfouten zijn mijn spelfouten. percytienhooven.com = Percy Tienhooven. De artikelen die ik schrijf komen uit mijn hart, zonder enige vorm van strategisch, zakelijk of financieel belang.

En dat is eng om te doen. Donders eng.

Nu al ontvangen 48 mensen mijn nieuwsbrief en elke week lezen mensen mijn artikeltjes. Soms word het zelfs gedeeld op Facebook! Ik krijg veel mails met zeer persoonlijke verhalen. Het feit dat dat gebeurd, ondanks mijn krakkemikkige schrijven, vind ik echt geweldig.

Het schuift mijn angst voor het niet kunnen schrijven aan de kant. Het motiveert mij om door te gaan.

Hulp uit onverwachtse hoek

Jasper, een zeer goede vriend van me, nam contact met me op nadat hij een van mijn nieuwsbrieven had ontvangen. Hij zei het volgende:

“Ik heb wat artikelen gelezen maar persoonlijk zou ik het fijn vinden als je Nederlands iets beter was.”

“FUCKKKK, daar gaan we dan. Haal de site maar offline. Iemand heeft opgemerkt dat ik niet kan schrijven”. Mijn hart begon te kloppen.

“Ik kan me best ergeren aan spellingsfouten, je weet het, ik ben een zeikerd, en daarom bied ik mij met alle liefde aan als “proof reader”. Lijkt je dat wat?” Stelde Jasper voor.

What the fuck?

Ik was zeer verast. Dit had ik niet verwacht. Zelfs het stemmetje in me hoofd hield even zijn mond. Iemand wil helpen met het corrigeren van mijn teksten? Wow…

Aarzelend, maar oprecht, bedankte ik Jasper. Tuurlijk wil ik dat!

Aan de ene kant werd er bevestigd dat ik inderdaad niet zo goed ben in de Nederlandse taal. Maar aan de andere kant heb ik nu hulp aangeboden gekregen zodat ik beter kan worden in wat ik wil.

Laat weten wat je angsten zijn

Als mens ontvangen we graag complimentjes. Hoe meer hoe beter! Kritiek horen we liever niet. Hoe minder hoe beter. We zijn er zelfs angstig voor. We wringen ons in de meest onnatuurlijke houdingen om niet met onze angsten om hoeven te gaan. Angst is namelijk een hele sterke vorm van energie. Je hart gaat harder kloppen, je gaat zweten, je slaat dicht. Niet leuk.

Maar angst kan je ook heel goed gebruiken. Ik probeer steeds meer te “zien” wat mijn angsten zijn. Als er angst is, dan moet ik daar waarschijnlijk zijn. Het is de benzine van de persoonlijke ontwikkeling.

Angsten, ik heb er veel. Heel veel. Mijn handicap laten zien aan mensen is er één van. Mijn kromme rug en dunne lichaam houd ik liever voor iedereen verborgen. Dit belemmert mij enorm. Zwemmen doe ik niet graag, en zelfs in de zomer zie je mij niet in een T-Shirt met korte mouwen lopen. Bang dat iemand mijn dunne armen ziet. Het vinden van een vriendin was ook niet zo heel gemakkelijk. Het gaat allemaal al beter, en ik ben dan ook enorm gelukkig met mijn meisje. Betreft mijn handicap… dat vraagt nog wel wat werk.

Schrijven. Schrijven is er ook één. Elke ochtend? Geen probleem hoor, zolang niemand het maar leest. Een artikel voor mijn site? Potverdorrie! Dat stel ik uit tot het laatste moment. Iemand zal het waarschijnlijk gaan lezen en zal mijn zwakte opmerken. En dan? Dan krijg ik veel kritiek.

Maar het is goed dat je het leest. Het is goed dat je weet wat mijn zwakke punt is. Jasper heeft hierdoor hulp aangeboden. Als ik niet had laten zien wat mijn angst is dan had ook niemand kunnen inspringen om me te helpen.

Alles goed?

We proberen vaak over te komen alsof alles onder controle is. Alsof we geen zwakke punten hebben. Een gesprek begint veelal zo:

Alles goed?
Ja hoor alles goed. Met jou?
Ja ook alles goed. Lekker druk hoor.
Ah goed. Ja ik ook. Druk druk druk.
Goed te horen goed te horen.

Maar is dat ook echt zo? Kan je niet beter eerlijk aangeven wat je moeilijk vind, wat je eng vind? Wat je angst is? Bij niemand loopt alles op rolletjes, dat is gewoon niet zo. Laatst heeft Robin Williams nog zelfmoord gepleegd. Een man waarvan je zou zeggen dat die het wel voor elkaar had. En zelfs Mister Bean is vaak depressief!

We hebben allemaal een diepe wens om onszelf te verbeteren. Maar als we niet aangeven wat we willen verbeteren, dit omdat onze angst in de weg zit, zullen we ook nooit verbeteren. Niemand zou je ooit kunnen helpen.

Jammer.

Wat te doen met angst

Ik ben heel slecht in grammatica. Ik weet het, mijn stemmetje weet het en jij weet het.

Houd dat me tegen? Nee. Ik ga door. Ik grijp mijn angst bij de keel en sleur het over de vloer. Ik blijf schrijven. En hoe meer ik dit doe, hoe beter ik word. Hoe minder angstig ik ben.

Wat zijn jou angsten? Kan je ze opnoemen? Wat wil je graag? Benoem je angsten. Zodra je dit doet luister dan naar het stemmetje in je. Zegt het dat je niet goed genoeg bent? Je niet genoeg geld hebt om je droom te volgen? Je te dik bent? Te dun? Je familie vind het niet goed?

Gebruik je angst om verder te gaan dan dat je zelf ooit zou durven dromen.

Maak die fantastische verre reis. Vraag dat leuke meisje of ze met je wilt daten. Bel je verloren school vriend op om gezellig koffie te drinken. Neem je eerste gitaar les. Begin die Spaanse taal cursus. Leg die familie ruzie bij. Ga naar de sportschool.

Doe. Leef. Begin… Start nu.

We wachten op je!

##
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt op 12 km hoogte, ergens boven Mongolië. Het was ochtend en dan doe ik mijn Daily Journal, no matter what. Zie hier mijn 2 grootste angsten gecombineerd. Vliegen en schrijven.

Trouwens… Dit artikel is niet gecorrigeerd door Jasper. Dus lees nog even door de spelfouten heen 😉

–  –  –

Percy’s mailing

Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!

Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!

[thrive_leads id=’10741′]

– – –

Bedankt voor het delen van dit artikel!

 

Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal


Posted

in

,

by

Tags: