Afgelopen week bevond ik mij op de plek waar ik vier jaar geleden bijna was verzopen.
Ik bevond me in een bootje op het IJ te Amsterdam.
Dit artikel gaat over hoe ik de confrontatie aanging met de angst voor het water.
Daar gaat ie!
Waarom Ik Niet Kan Zwemmen
In mijn artikel 4 Keer Bijna Dood kon je lezen hoe ik in 2011 bijna was verzopen in het IJ. Voor diegene die het niet hebben gelezen, hierbij een verkorte versie.
Ten eerste; door mijn handicap is het onmogelijk om te zwemmen. Ik zal later nog eens vertellen wat ik allemaal heb, maar het komt er op neer dat ik 31 kilo weeg en een dubbele scoliose heb waardoor ik best wel een beetje op quasimodo lijk.
In de nacht word ik, doormiddel van een gat in mijn keel, aangesloten op een machine die lucht in mijn longen pompt. Ik heb namelijk een long capaciteit van nog maar 15%. Genoeg om artikelen te schrijven, maar niet om in de nacht zelf te ademen.
Yup, ik ben een persoon met een groots scala aan mankementen. Veel dingen die normaal zijn voor jou kan ik helaas niet.
Zwemmen is er één van.
Maar toch kwam ik op het geniale idee, in 2011, om aan boord te stappen van een boot van een vriend van mij. Zonder zwemdiploma en zonder zwemvest.
Je zou haast denken dat ik ook psychisch naar de klote ben…
De Grachten en Het IJ
Vier jaar geleden kocht een vriend van mij, die in Amsterdam woont, een bootje. Hij nodigde ons uit om samen een dagje te ravotten op het water. Met vijf man namen we plaats in het bootje en zagen we Mokum vanuit een ander perspectief.
Varen. Plezier maken. En dat allemaal zonder zwemvesten…
Want een zwemvest is voor kinderen…
Het water in de Amsterdamse grachten is vrij kalm en alles verliep dan ook toppie. Maar toen kwamen we op het idee om eens een kijkje te nemen op het IJ.
Het IJ is die rivier die naast het station ligt, waar de cruiseschepen doorheen varen. En olietankers. En nu ook een stel malloten in een veel te kleine boot.
Al snel kwamen de golven, die hoger waren dan de rand van de boot, het bootje binnen gelopen. Drie golven later en de boot was onder onze voeten verdwenen. Gezonken. Foetsie.
Een truc waar Hans Klok jaloers op kan zijn.
Wat er toen gebeurde weet ik alleen nog van de verhalen van mijn vrienden. We belande allemaal in het water. Ik, die niet kon zwemmen, raakte direct in shock (geen idee waarom). En aangezien ik geen grammetje vet op mijn lijf heb raakte ik direct onderkoeld. In shock, onderkoeld, en ik was weg. Mijn lot lag in de handen van mijn vriend. Mijn vriend die zelf ook in shock was en voor zijn en mijn leven aan het vechten was. Ik heb dit allemaal zelf niet meer meegemaakt. Ik was namelijk buiten westen.
Ik was klaar om deze wereld te verlaten…
Maar daar dachten mijn vrienden anders over!
Via vele acrobatische acts hebben ze mij boven water weten te houden en uit handen van de sterke stroming van het IJ.
Een paar minuten later bevond ik mij op een brancard van de ambulance. Wat bleek nou; naast ons in het water dreef heel toevallig een politie bootje die ons zag ‘zwemmen.’ Toen ze zagen dat het goed mis was werd er groot alarm geslagen.
Binnen no time waren er zes ambulances, een mobiel medisch team, diverse brandweerwagens, duikers en politieboten gearriveerd.
Ow, en de pers was er ook bij. Kijk maar, daar word ik afgevoerd naar de EHBO:
Als mijn vrienden mij niet hadden gered, en de politie niet toevallig in de buurt was, dan had je deze tekst niet gelezen.
Je kan je voorstellen dat de angst voor het water er sindsdien goed in zit. Ik ben me kapot geschrokken van wat er gebeurd is. En daarbij heb ik me een fikse poos afgevraagd hoe ik in eerste instantie in zo een situatie kan belanden. Totaal onverantwoord was ik bezig, en daar baalde ik van.
Dit ongeluk heeft een hele grote impact gehad op mijn leven, en in de loop der jaren is mijn leven dan ook giga veranderd.
De Boot van Ben
Het is nu vier jaar geleden dat dit ongeluk gebeurd is. En ik had me eigenlijk voorgenomen om mijn angst voor het water achter me te laten. Totdat Ben, een andere vriend met een boot die in Amsterdam woont, me van de week vroeg om een dagje langs te komen. Dan zouden we gaan varen. Naar de plek waar het ongeluk is gebeurd.
En weet je wat ik zei? Ik zei: YES! Lets do it!
Ik zei ja om te zien hoe problematisch mijn angsten voor het water zijn. En ik zei ook ja om mijn angsten die dag te overwinnen.
En daar ging ik dan, naar Amsterdam. Bootje varen op de plek waar ik vier jaar geleden bijna was komen te overlijden. Dit keer wel met een zwemvest aan.
Op de grachten was er niets aan de hand. Het water is er kalm en vredig. Ik voelde me helemaal niet angstig. Ik voelde me zelfs best veilig.
Maar toen kwamen we op de plek waar het ongeluk was gebeurd.
De golven werden groter, de rondvaart boten veranderde in olietankers en Ben had een wat serieuzere blik in zijn ogen. Een blik die vaders ook hebben als ze hun kinderen ergens door heen helpen maar ze zelf ook niet echt geloven dat het goed gaat. Dat voel je aan als kind.
Ik voelde aan dat Ben niet op zijn gemak was.
Ik klemde mij vast aan de rand van de boot terwijl we over het IJ vaarden. Door de hogere golven schommelden we flink heen en weer.
“Hoeveel kan zo een bootje hebben joh?” dacht ik nog, denkend aan vier jaar terug.
Ik begon erg zenuwachtig te worden en voelde me, jaja, angstig. De kade was ver van ons verwijderd. Als het nu weer fout zou gaan, zoals toen, dan krijg ik echt niet nog een kans. Ik had dan wel een zwemvest om, maar als ik in het water donder dan loopt het water zo het gat in mijn keel in. Dan verdrink ik met zwemvest en al!
Een fikse golf van paniek schoot door mijn lichaam.
Als er één ding is die ik heb geleerd bij mijn zen training is dat je altijd, no matter what, rustig moet blijven ademen. Ik heb zelfs de titel van deze website er naar vernoemd; ‘Hoe te blijven ademen in de 21ste eeuw.’
Zodra we in paniek schieten dan maken we de situatie veelal erger dan het in feite is. Rustig blijven, en verstandig blijven handelen. Keep breathing. Het is The way to go.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar met wat oefenen kan je jezelf echt heel rustig krijgen. Het lukte me aardig om rustig te blijven, maar ik wilde graag terug.
“Zullen we weer terug keren naar de grachten?” zei ik tegen Ben.
Dat vond Ben een goed plan.
Eenmaal op de grachten aangekomen kon ik de rand van de boot loslaten en was alles weer spekkoek en ei (ik blijf een Indo, sorry).
Heel eventjes, heb ik mijn diepste angst gevoeld.
Het zit er nog, ik voelde het.
En dat is oké.
Angstig Zijn is Oké
Normaal probeer ik aan het eind van mijn artikelen een soort inzicht mee te geven. Een soort conclusie, iets inspirerend. Iets waar je misschien wat mee kan.
Maar deze keer keer moet ik je teleurstellen.
Ik had gehoopt dat ik je kon vertellen hoe je je diepste angsten kan overwinnen. Maar het is me zelf niet eens gelukt.
Op de terugweg dacht ik nog wel aan het volgende; misschien is het helemaal niet nodig om van mijn angsten af te komen? Ik heb ze niet voor niets! Angst is een onderdeel van mij. Het maakt wie ik ben.
Net zoals liefde en geluk ook een onderdeel van mij is. Angst is dan wel geen fijne emotie, maar het maakt wel de persoon die ik ben.
Misschien moet ik daarom juist niet proberen om er vanaf te komen. Misschien moet ik onderzoeken wat mij angstig maakt, zien wat het met me doet en het dan met de volle mep accepteren.
En zodra ik het heb geaccepteerd, een plaatsje heb gegeven, dan heb ik de angst overwonnen.
HA! Alsnog gelukt.
————–
P.S. Waar de illustratie van Natali is? Dit artikel kwam erg onverwachts. Eigenlijk stond er een ander artikel in de planning. Vandaar dat er geen illustratie is van de Beste Girl Natali. Volgende week weer 🙂
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
[thrive_leads id=’10741′]– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal